Archives
Czym jest hipochondria?
Główną cechą hipochondrii jest ciągły lęk przed poważną choroba. Pojawia się on mimo zapewnień lekarzy o braku podstaw do niego. Osoba dostrzega odczucia fizyczne, które błędnie interpretuje jako objaw poważnej choroby. Objawy są postrzegane jako bardziej niebezpieczne niż są naprawdę, a dana choroba za bardziej prawdopodobną i poważną niż jest rzeczywiście. Pacjent również nie wierzy, że jest w stanie poradzić sobie z chorobą i wpłynąć na jej przebieg. Pacjent także nie dostrzega czynników zewnętrznych niosących pomoc.
Skąd się bierze hipochondria? – Przyczyny hipochondrii
Na rozwój hipochondrii mają wpływ wcześniejsze doświadczenia związane z chorobą własną lub wśród najbliższych, a także dotychczasowa pomoc medyczna. Ważny także jest aspekt przekazywania różnych informacji na temat chorób przez środki masowego przekazu.
Najczęściej osoby z hipochondrią zwracają uwagę tylko na te informacje, które potwierdzają ich diagnozę. Ich uwaga na wszelkie objawy jest wyczulona, więc często dostrzegają symptomy, które zazwyczaj nie są zauważalne.
Gdy już rozwinął się lęk o zdrowie, to zazwyczaj powstają mechanizmy, które go podtrzymują.
Po pierwsze lęk o zdrowie wywołuje pobudzenia autonomicznego układu nerwowego, co z kolei potęguje doznania związane z objawami. Po drugie, osoby te są wyczulone na określone informacje, które potwierdzają diagnozę, a nie dostrzegają innych. Po trzecie osoby przejawiają zazwyczaj zachowania, które potęgują lęk, np. czytanie artykułów medycznych, kontrola objawów, unikanie wysiłku.
Rozpowszechnienie
Procentowa liczba przypadków hipochondrii sięga od 3% do 13%, a martwienie się chorobą waha się od rozsądnego niepokoju do ciągłych, uniemożliwiających funkcjonowanie lęków występuje u 10% – 20% ludzi.
Przede wszystkim kluczowym punktem terapii jest zrozumienie przez pacjenta psychologicznego podłoża problemu. Do tego służy szereg eksperymentów dzięki, którym pacjent będzie miał sam możliwość przekonania się o źródle swoich objawów. Nie narzuca się pacjentom innego przekonania, a dąży się do tego, aby sam mógł spróbować innej interpretacji swoich symptomów.
Niezwykle ważne jest zaangażowanie pacjenta, gdyż jednym z jego zadań jest prowadzenie codziennych zapisów w celu samoobserwacji.